zondag 26 juli 2015

Dat dun zijn niet altijd een pretje is.


Tegenwoordig is uiterlijk heel belangrijk. We kunnen er niet vroeg genoeg mee beginnen Het liefst zijn we dun of liever gezegd slank. Niet te dik niet te dun. Maar waar is de grens? En wanneer heb je die bereikt?

Ik ben niet dik. Teminste dat is nooit tegen mij gezegd, ik kan ook met zekerheid zeggen dat ik dat niet ben. Laatst kreeg ik deze opmerking; ''Kunnen je knokkige schouders dat wel dragen''. We waren een soort spel aan het doen waarbij we mensen op de rug namen.  Ik deed net als ik of het niet hoorde en ging gewoon verder met het spel, maar deze opmerking zette me wel aan het denken. Dat ik mager ben betekent niet gelijk dat ik geen kracht heb. Ik voelde me hierna ook best wel rot.

Nu krijg ik zelden zulk soort opmerkingen maar, hoe zit dat bij andere mensen die dunner zijn. Nu wil ik niet zeggen dat mijn postuur de grens is. Maar ik neem aan dat je snapt wat ik bedoel. Krijgen zij dan ook zulk soort opmerkingen?

Natuurlijk is het niet goed als je jezelf uithongert en zo kans loopt op een ziekte als anorexia. Zo  word van veel mensen die wat dunner zijn snel gedacht dat ze anorexia hebben en het ergste is nog wel dat deze gedachtes ook worden uitgesproken. Soms met een vraag maar, soms ook als belediging. Waarom laten we iedereen niet gewoon zij of haar waarde. Het gaat er om dat je gezond bent en dat je goed in je vel zit, toch?

Wat is hierover jullie mening?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten